Grupo di Kanto Pumpulunchi is een kinderkoor in 1983 opgericht door Mercée Doran en haar boer Gilbert “Gibi” Doran, dat door middel van bekende ritmes, educatieve kinderliederen zong. In 1988 bracht dit koor onder leiding van Mercée Doran en Mireilla Naar hun eerste LP uit. [42] In 1993 is dit koor uitgeroepen tot het beste kinderkoor. [43]
We zijn in 1983 begonnen met Grupo Pumpulunchi – mijn broer Gilbert “Gibi” Doran en ik. We komen uit een hele muzikale familie. Zelf heb ik een heel sterk gevoel voor muziek en heb ik me als klein meisje altijd beziggehouden met zang, van het opnemen van LP’s, tot het meedoen met Grupo Seranada en de band Happy Peanuts op de middelbare school. Uiteindelijk moest ik de keuze maken tussen een leven in de schijnwerpers of schooljuffrouw worden. Ik heb voor de laatste gekozen, maar ik miste toch de muziek. Dus toen bedacht ik dat het leuk zou zijn om een zanggroepje te leiden samen met mijn broer en een aantal goeie vriendinnen Miriela Naar, Betty Ellis en Ruthsila Polonius. Ook ons vader deed mee met het componeren van liedjes. Na een tijdje ging mijn broer zijn eigen richting op en werd hij onderdeel van Doble RR, terwijl ik 23 jaar met Grupo Pumpulunchi door ben gegaan.
De focus lag vooral op het leren van alle ritmes die er zijn, dus ritmes die je normaalgesproken tegenkomt in volwassen liederen, zoals salsa, tumba, seú ritmes, mazurka, wals, en zelfs bikipoku, een Surinaams dansritme. En dit allemaal in een jasje voor kinderen, dus met kinderteksten en thema’s met een educatieve onderlaag.
Het idee was ook om kinderen buiten school in aanraking te laten komen met muziek en zang. Veel ouders die konden geen zangles betalen, dus boden wij de lessen gratis aan voor getalenteerde en gemotiveerde kinderen. Uiteindelijk boden we veel meer aan dan alleen zangles, het was een totale muzikale vorming en ontwikkeling die het kind hier onderging, waarbij ze zich eigenlijk voorbereidden om een ware artiest te worden, door niet alleen te leren zingen, maar ook bewegen op ritme, dansen, pasjes onthouden, acteren, improvisatie - het totale plaatje. Uiteindelijke bevorderde het natuurlijk ook de sociale ontwikkeling van het kind.
Het was een combinatie van deze 2. We schreven vaak ons eigen kinderliedjes – liedjes die een verhaal vertelden, liedjes die een reflectie van het dagelijkse leven van een kind waren, of liedjes met een boodschap, zoals “No maltrata nos bestianan” (Mishandel onze dieren niet). Maar we haalden ook kinderliedjes uit de oude doos, klassiekers zoals “Karpinte ta mas ku rei”, omdat we het belangrijk vonden dat de kinderen ook deze liedjes kenden.
Ja, kinderen groeien op en tijden veranderen. Ik merkte dat de kloof tussen de muzikale vorming die ze op school ontvingen en wat we in Grupo Pumpulunchi gewend waren steeds groter werd. De kinderen werden veel meer gesloten en teruggetrokken, dus moest er eerst daaraan gewerkt worden. Ook is de interesse onder kinderen en jongeren om zich aan te sluiten bij een muzikale groep behoorlijk afgenomen. Je zag ook dat kinderen vroeger veel socialer waren een meer behoefte hadden om zich aan te sluiten bij een groep. Tegenwoordig is het kind veel individueler geworden, met een iPad die ze bezighoudt.
Daarnaast ben ik mezelf ook langzaam gaan richten op ander werk. Mijn focus is nu meer gericht op het schrijven van boeken, zowel voor kinderen als volwassenen.
Ay! Dat waren er veel. Sinds Grupo Pumpulunchi werd opgericht, was het net een familie. Ik denk dat het kwam door al die verschillende ritmes waar de kinderen mee in contact kwamen. Ook traden we elke week op bij kinderfeestjes, soms zelf 2 tot 3 optredens op een dag!
Vanaf het begin werd Grupo Pumpulunchi met veel lof ontvangen.
Ons eerste LP, “Mamalú” was al een grote hit. https://www.skempi.com/album/pumpulunchi-ta-kanta-pa-mamalu-1990-pumpulunchi https://www.discogs.com/Grupo-Pumpulunchi-Ta-Kanta-Pa-Mamal%C3%BA/release/16255517
Een keer werden we ook uitgenodigd om op te treden op Sabana, niet verwachtende dat het publiek in zulke grote aantallen zou komen opdagen – het hele veld was vol-vol met juichende ouders en kinderen: Pumpulunchi! Pumpulunchi! Dat zal ik nooit meer vergeten.
Ook hebben we opgetreden met Juan Luis Guerra toen hij naar Curaçao kwam als onderdeel van zijn tour. Hij was op zoek naar een kinderkoor dat mee kon zingen met het lied “Ojalá que llueva café”. Het Sinterklaasfeest was ook altijd een hoogtepunt, net als het optreden op Aruba en Bonaire. Zoveel om te noemen eigenlijk.
Daarnaast heeft Grupo Pumpulunchi ook een aantal muzikale artiesten gecreëerd, waaronder Danny Janga die de rol van Simba heeft gespeeld in de musical “The Lion King”.
Ja, het zou leuk zijn om welke groep dan ook terug te zien keren, zoals Zjozjolí, Perlitas, Angelitos, etc. Waarschijnlijk zou het wel klein moeten beginnen, en dan gebruikmakend van de oude liederen, maar dan in een modern jasje. Er zijn veel kinderen met talent op Curaçao, wij Curaçaoënaars zijn een muzikaal volk, overal is er muziek. Ik blijf ervoor vechten om muziek terug te brengen op scholen, vooral met de focus op hoge kwaliteit van muziekles. Als we dit niet doen zullen we onze eigen lokale componisten kwijtraken
