Spelliederen worden ook wel speelliederen genoemd. Het zijn liederen die volgens bepaalde regels gespeeld moeten worden. Zij  hebben betrekking op de  beweging, geoefend op de maat, het ritme en de structuur. Daarnaast worden er ook allerlei sociale vaardigheden getraind, die in belang zijn voor het samenspel[4].

Op Curaçao kent ment diverse vormen van kinderspelletjes die gepaard gaan met zingen. Een voorbeeld hiervan is de kantika di hila, een lied dat word gezongen terwijl twee kinderen elkaars handen vasthielden en in het rond draaiden en met hun benen heen en weer bewogen. 

Ook kringspelen werden aan de hand van de maròntliederen gespeeld. Deze  werden door een paar kinderen gezongen, die in een kring staan, waarbij het kind dat midden in de kring staat op verzoek van de anderen bepaalde handelingen moet verrichten.

In de loop der tijden zijn er verschillende boeken verschenen over de Curaçaose kinderspelletjes. Het boek Guia Etnológiko 3, geschreven door Elis Juliana en gepubliceerd in 1978, bevat beschrijvingen van verschillende  traditionele spelletjes die gepaard gaan met kinderliedjes (1978). In  2000 verscheen ook het boek Lemante – Weganan di ántes i awor , geschreven door Frank A. Elstak, met een beschrijving van de diverse kinderspelletjes zoals die op Curaçao worden gespeeld.(2000).

De volgende spelliederen bevinden zich in de Zikinzá-collectie en zijn liederen en versjes die door kinderen zelf werden gezongen. Sommige van deze liederen zijn eerder ook door anderen geregistreerd. Bijvoorbeeld het lied Mi ta pober werd ook vastgelegd door Panhuys in zijn artikel Folklore van Bonaire en door N. van Meeteren (1947).

[4] Kindercultuur in Amsterdam Een onderzoek naar interculturele uitwisseling, geschiedenis en overlevering van klapversjes, aftelrijmpjes en springtouwliedjes op twee schoolpleinen in de hoofdstad van Nederland.